Ως τώρα συζητάμε διαρκώς για το δημόσιο χρέος, το οποίο είναι σημαντικό, αλλά έχουμε παραλείψει να συζητάμε εξίσου για το ιδιωτικό χρέος που είναι σημαντικότερο
Ως τώρα συζητάμε διαρκώς για το δημόσιο χρέος, το οποίο είναι σημαντικό, αλλά έχουμε παραλείψει να συζητάμε εξίσου για το ιδιωτικό χρέος που είναι σημαντικότερο. Το υψηλό δημόσιο χρέος απειλεί την ανάπτυξη, αλλά το υψηλό ιδιωτικό χρέος έπρεπε να είναι προτεραιότητα κυρίως των υπερασπιστών της ιδιωτικής οικονομίας, της ελεύθερης αγοράς και του φιλελευθερισμού.
Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, το ιδιωτικό χρέος σπάνια αναφέρεται, λες και δεν υπάρχει ανάγκη ρύθμισης. Γενικά στην Ευρώπη κάθε δυσάρεστη συζήτηση αποφεύγεται.
Στην Ελλάδα ασχολούμαστε δυόμισι χρόνια με το δημόσιο χρέος, έχουμε διπλασιάσει τους φόρους, οι οποίοι φυσικά και δεν εισπράττονται, έχουμε μειώσει τις δαπάνες μειώνοντας την κατανάλωση και δημιουργώντας ανεργία στον ιδιωτικό τομέα και εισάγουμε υφεσιακά μέτρα τα οποία μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο την ύφεση, όσο μειώνουν τα εισοδήματα και την κατανάλωση.
Η παράλειψη της λήψης μέτρων για το ιδιωτικό χρέος, (πέραν του νόμου Κατσέλη, ο οποίος ήταν επαρκής για τον πρώτο χρόνο της ύφεσης αλλά είναι ανεπαρκής ήδη από πέρυσι) δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι επισφάλειες των δανείων όλων των κατηγοριών είναι στο 20%, σχεδόν στο ίδιο ποσοστό με την ανεργία. Αναμενόμενο και φυσιολογικό.
Η παράλειψη ενός νόμου που να ισχύει για όλες τις επιχειρήσεις που έχουν δάνεια, είτε ελλειμματικές είτε κερδοφόρες, δημιουργεί ουρά στο άρθρο 99 περί προστασίας από τους πιστωτές, αλλά δεν λύνει το πρόβλημα. Το επιτείνει, γιατί ούτε να λειτουργήσουν οι επιχειρήσεις μπορούν, ούτε να επανέλθουν στην αγορά μετά από ένα σύντομο διάστημα, μετά από αναδιοργάνωση, ή με νέα διεύθυνση και ιδιοκτησία.
Επιχείρηση που δεν έχει να πληρώσει μία δόση ή ένα ενοίκιο, μπορεί να κλείσει, ενώ διαφορετικά θα είχε μέλλον. Η έλλειψη προστασίας οδηγεί αναγκαστικά στη μη πληρωμή του ΦΠΑ ή των εισφορών για ένα μικρό χρονικό διάστημα, το οποίο παρατείνεται γιατί οι μηχανισμοί είσπραξης δεν υπάρχουν και το σύστημα λειτουργεί εθελοντικά.
Το ίδιο ισχύει και για τα δάνεια των νοικοκυριών, τα οποία έχουν δει τα εισοδήματά τους να μένουν παγωμένα από το 2008 έως το 2010, να έχουν μειωθεί 12% από το 2010 έως το 2011 και να αναμένεται να μειωθούν 22% έως 40% το 2012. Κι αυτός είναι ο μέσος όρος.
Χωρίς μέτρα ελάφρυνσης όλων των ιδιωτικών δανείων, σε έναν χρόνο, τα 50 δισεκατομμύρια ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών θα έχουν μηδενιστεί και τότε θα πρέπει να πουληθούν σε ξένους, γιατί η κυβέρνηση δεν πρόβλεψε τίποτα για την αναπόφευκτη αυτή εξέλιξη.
