Στα τρία εκατ. έχουν φθάσει οι πρόσφυγες από τη Συρία, από τον Μάρτιο του 2011 έως και σήμερα, σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, ενώ οι εκτοπισμένοι εντός Συρίας αγγίζουν τα 6,5 εκατ. ανθρώπους.
Στα τρία εκατ. έχουν φθάσει οι πρόσφυγες από τη Συρία, από τον Μάρτιο του 2011 έως και σήμερα, σύμφωνα με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, ενώ οι εκτοπισμένοι εντός Συρίας αγγίζουν τα 6,5 εκατ. ανθρώπους.
Όπως αναφέρει ο Αντόνιο Γκουτέρες, Ύπατος Αρμοστής του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, «η συριακή κρίση έχει γίνει η μεγαλύτερη ανθρωπιστική έκτακτη ανάγκη της εποχής μας, ωστόσο ο κόσμος δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί στις ανάγκες των προσφύγων και των χωρών που τους φιλοξενούν».
Η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων αυτών παραμένει σε γειτονικές χώρες, με τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις στο Λίβανο (1,14 εκατ.), την Τουρκία (815.000) και την Ιορδανία (608.000), έγινε γνωστό από την Αρμοστεία. Περίπου 215.000 πρόσφυγες βρίσκονται στο Ιράκ και οι υπόλοιποι στην Αίγυπτο και άλλες χώρες. Επιπλέον οι φιλοξενούσες χώρες υπολογίζουν πως εκατοντάδες χιλιάδες Σύροι έχουν βρει καταφύγιο στις χώρες τους χωρίς να καταγραφούν επισήμως.
«Υπάρχουν επίσης ανησυχητικές ενδείξεις ότι το ταξίδι της εξόδου από τη Συρία γίνεται δυσκολότερο, με πολλούς ανθρώπους να αναγκάζονται να δωροδοκούν τους ενόπλους στα σημεία ελέγχου, τα οποία πολλαπλασιάζονται κατά μήκος των συνόρων. Πρόσφυγες που διασχίζουν την έρημο μέχρι την ανατολική Ιορδανία υποχρεώνονται να πληρώνουν σε λαθρεμπόρους μεγάλα ποσά (που κυμαίνονται από 100 δολάρια κατ’ άτομο ή περισσότερα) για να τους οδηγήσουν στην ασφάλεια», διευκρινίζει ο κ. Γκούτερες.
Σημειώνεται ότι οι Σύροι αποτελούν πλέον τον μεγαλύτερο στον κόσμο προσφυγικό πληθυσμό που βρίσκεται υπό τη φροντίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, μικρότερο σε αριθμό μόνον από τους πρόσφυγες της παλαιστινιακής κρίσης, οι οποίοι εμπίπτουν στην εντολη μιας χωριστής υπηρεσίας του ΟΗΕ, της UNRWA, αναφέρει ακόμη η Αρμοστεία.
Παράλληλα ο ΟΗΕ βαθιά ανησυχία για την τύχη αρκετών εκατοντάδων Σύρων οι οποίοι έχουν παγιδευτεί μέσα στο προσφυγικό καταυλισμό Αλ Ομπάιντι, στο Αλ Καΐμ του Ιράκ, αφού υπηρεσίες του ΟΗΕ και ξένοι εργαζόμενοι σε οργανώσεις αρωγής υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα γραφεία και τις αποθήκες τους εξαιτίας της βίας.
