Η κ. Βασιλική, μια γυναίκα μέσης ηλικίας, στεκόταν από νωρίς το πρωί της Τετάρτης στο πεζοδρόμιο της οδού Εθνικής Αντιστάσεως ζητώντας βοήθεια από τους περαστικούς…
“Βοηθήστε με σας παρακαλώ” φώναζε δειλά και κοίταζε πότε δεξιά και πότε αριστερά περιμένοντας καρτερικά κάποιον να της δώσει λίγα ψιλά που θα την βοηθήσουν να βγάλει άλλης μια μέρας το φαγητό της οικογένειας.
Πίσω από την εικόνα της κ. Βασιλικής κρύβεται ένα οικογενειακό δράμα, καθώς την στοιχειώνει το φάντασμα της ανεργίας και δεν έχει άλλη επιλογή από την επαιτεία.
Η ίδια ζει σε ένα σπίτι στο Λόφο Αξιωματικών με τον σύζυγό της, την κόρη τους και τα δυο τους εγγονάκια που πηγαίνουν Νηπιαγωγείο.
Ο σύζυγός της έπαιρνε ένα επίδομα από την Πρόνοια αλλά του το έκοψαν, γιατί τα δικαιολογητικά δεν προσκομίστηκαν έγκαιρα… αλλά και από τότε που προσκομίστηκαν πέρασε ήδη ένας χρόνος…
Η οικογένεια όμως πρέπει να ζήσει, τα κοριτσάκια να πάνε σχολείο και να πληρωθούν τα ενοίκια… Έτσι η κ. Βασιλική αναγκάστηκε να σφίξει την καρδιά της και να βγει στο δρόμο…
“Κάποτε μπορούσα να τα βγάλω πέρα, τώρα έρχονται μέρες που μας λείπει ακόμη και το γάλα των παιδιών. Ο Δήμος Περιστερίου μας δίνει τρόφιμα μια φορά το μήνα, παίρνω και το ΚΕΑ, αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε… Βοηθήστε με σας παρακαλώ” λέει χαμηλόφωνα, παλεύοντας μέσα της η αξιοπρέπεια με τη ντροπή…
“Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα φτάναμε σε τέτοια σημεία… Κάποτε κάναμε όνειρα… τώρα δεν ξέρουμε αν θα φάμε το βράδυ”, ξαναλέει και τα μάτια της κοιτάζουν πέρα μακριά για να μη φανούν τα δάκρυα…
