Για την πιο δύσκολη στιγμή στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή μιλά ο Πέτρος Κωστόπουλος.
Για την πιο δύσκολη στιγμή στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή, αλλά και την προσπάθειά του να κρατήσει ζωντανή την ΙΜΑΚΟ, μετά και τις εξελίξεις των τελευταίων ωρών στην εταιρεία που δημιούργησε πριν από 17 χρόνια μιλά ο Πέτρος Κωστόπουλος. Σε προσωπικό του άρθρο, ο εκδότης μεταξύ άλλων αναφέρει:
«Αυτό που έχω να δηλώσω πια είναι ότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση μέσα στην περιδίνηση της κρίσης, κατά βάση αισθάνομαι υπεύθυνος μόνο στους συνεργάτες μου. Τους ανθρώπους που δούλεψαν για να κρατήσουν την εταιρεία ζωντανή. Σε αυτούς που συμπαράσταθηκαν στις δυσκολότερες στιγμές της ΙΜΑΚΟ και έδωσαν ότι μπορούσαν για να μείνει το μαγαζί ανοιχτό…
Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι θέλω να προσφέρω στους εργαζομένους οποιονδήποτε τίτλο περιοδικού μπορεί να πωληθεί και οποιοδήποτε κινητό ή ακίνητο στοιχείο το οποίο μπορεί να τους αποφέρει αποζημίωση για όλα όσα έχουν προσφέρει στην εταιρεία. Επίσης δηλώνω σε οποιοδήποτε τσογλάνι ισχυρίζεται ότι έχω λογαριασμούς στο εξωτερικό να το ψάξει, να το καταγγείλει και να το αναφέρει. Θα τον βοηθήσω να βρει την αλήθεια. Κουράστηκα να ακούω ψέματα και ασυναρτησίες.
Εγώ φαλήρισα προσωπικά. Δεν μου ανήκει τίποτα από αυτά που έχτισα έπειτα από 32 χρόνια δουλειάς. Ούτε σπίτια (ναι, μου τα παίρνουν), ούτε χρήματα. Δεν ψάχνω για κατανόηση γιατί ο Τύπος στην Ελλάδα έχει καταλήξει να είναι ανθρωποφαγικός. Αυτοί που χρωστάνε έξι μήνες στους εργαζομένους καταγγέλλουν αυτούς που χρωστάνε τρεις. Δεν έχω να απολογηθώ για τίποτα άλλο πέρα από το ότι λυπάμαι για το ότι δεν έχω καταφέρει μαζί με τα άλλα να ξεπληρώσω τους ανθρώπους που δούλευαν για μένα και πιστεύω ότι τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας περισσεύουν για να γίνει αυτό. Δεν το χρωστάω μόνο σε αυτούς, αλλά και σε εμένα. Γιατί έμαθα ένα πράγμα από τον μακαρίτη τον πατέρα μου. Να είμαι αξιοπρεπής ακόμα και όταν όλοι θέλουν να με φάνε ζωντανό. Στη μνήμη του θα το παλέψω μέχρι τέλους.
Λένε συνήθως ότι δεν έχει σημασία αν πέσεις, σημασία έχει να μπορείς να ξανασηκωθείς. Ξέρω ότι αυτή είναι μια ωραία φράση, αλλά κομματάκι δύσκολη στην εφαρμογή της, ιδιαίτερα όταν ζεις σε καθεστώς κλινικής κατάθλιψης επί 12 μήνες. Όμως, αυτό είναι που θέλω να κάνω αυτή τη στιγμή αποζημιώνοντας όσους χάνουν από εμένα -χωρίς να σκέφτομαι αυτούς που μου έχουν κάνει τη ζημιά. Πλέον η μόνη δουλειά που έχω είναι αυτή της τηλεόρασης. Πριν βγω στον αέρα εδώ και 11 μήνες χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο μέσα στο καμαρίνι και μετά βγαίνω έξω χαζογελώντας…Βλέπω μάλιστα ότι θέλουν να μου κόψουν και αυτή τη δουλειά, το μοναδικό πλέον εισόδημα για την οικογένεια και τα παιδιά μου. Αγνοούν ότι τα έσοδα από τις εκπομπές μου στον ALPHA πήγαν όλα στην ΙΜΑΚΟ. Ελέγξιμο και αυτό για όποιον θέλει».
Λίγες ώρες πριν, η σύζυγος του Πέτρου Κωστόπουλου Τζένη Μπαλατζινού, μίλησε μέσα από το προσωπικό της blog για τις δύσκολες στιγμές που περνά η οικογένειά της.
«Μήνες τώρα, παλεύω με τη συνείδησή μου, με τις φήμες αλλά και με την αλήθεια μου.Για όσα μπορεί να υποθέτει κανείς για τον Πέτρο, εγώ είμαι ο άνθρωπος που τον γνωρίζει καλύτερα. Και γνωρίζει καλύτερα το πάθος, την τρέλα, την τόλμη, τα όνειρά του. Η ευθύνη όμως για το τέλος μιας δημιουργικής μικροκοινωνίας που ο ίδιος δημιούργησε κι έγινε σημείο αναφοράς για πάρα πολλούς είναι ένα βάρος που μας κλονίζει καθημερινά.Κάτω από τη χαμογελαστή μάσκα κάθε Κυριακής, κρύφτηκαν πολλά και είμαι τυχερή που μπορώ να τα εκφράσω ελεύθερα μέσα από εδώ, σε ένα πιο βαθύ και αυτοαναφορικό post απ’ αυτά που σας έχω συνηθίσει. Το βλέμμα μου μπορεί να ήταν στραμμένο στο cue, η συγκέντρωσή μου στο live, αλλά η καρδιά μου ήταν πάντα στον Πέτρο. Γιατί ήξερα την προσπάθειά του να βγάλει αυτό που τόσο αγάπησε από μια ασφυκτική δίνη. Τώρα έχουμε να υποστούμε τις συνέπειες, έχοντας νιώσει τον πόνο του να πονάει ένα σου παιδί. Και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για να το σώσεις, και ας έχεις δώσει τα πάντα ηθικά, πνευματικά, υλικά, κινητά και ακίνητα.
Κάτι όμως που δεν μπόρεσα να κρύψω ποτέ είναι το πόσο ευγνώμων νιώθω που είμαι με έναν άνθρωπο που ξέρει να παραδέχεται και να δίνει, να πέφτει και να ανεβαίνει πάλι, να ζει τη ζωή από κάθε της όψη, να πολεμάει γιατί δε θεωρεί τίποτα δεδομένο. Πόσο ευγνώμων νιώθω επίσης που οι γονείς μου, μου έμαθαν να δίνω τα πάντα στην οικογένειά μου και να πολεμάω γι’ αυτή με όσα μέσα διαθέτω. Που πρέπει πάντα να έχω παράδειγμα τον καλό μου εαυτό και να προχωράω. Πόσο ευγνώ
μων είμαι που έχω τρία καταπληκτικά παιδιά και πόσο ώριμες και δυνατές είναι οι δύο μου κόρες. Δεν τους κρύψαμε ποτέ τίποτα όλο αυτό το διάστημα και ήταν εκεί, οι καλύτεροι μας υποστηρικτές…
Το σίγουρο είναι ότι συνεχίζουμε, με ήσυχη τη συνείδησή μας ότι πολεμήσαμε μέχρι τέλους, όπως μπορούσαμε. Μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα, μαζί σε όσα είναι να έρθουν. Σ’ ευχαριστώ».
