Η ενίσχυση του ευρωπαϊκού Ταμείου Διάσωσης είναι μία από τις γαλλογερμανικές διαφωνίες.
Η ενίσχυση του ευρωπαϊκού Ταμείου Διάσωσης είναι μία από τις γαλλογερμανικές διαφωνίες.
Οι άλλες δύο αφορούν στην ανακεφαλαιοποίηση των ευρωπαϊκών τραπεζών (η Γαλλία την απαιτεί ως προϋπόθεση για τη διάσωση του κλάδου, ενώ η Γερμανία, συνεπικουρούμενη από την Ε.Κ.Τ., θέλει να προστατεύσει το ιδιοκτησιακό καθεστώς του κλάδου, να αποτρέψει δηλαδή την είσοδο κρατικών κεφαλαίων στις τράπεζες) και, βεβαίως, στο βάθος του ελληνικού «κουρέματος».
Σύμφωνα με τις έως τώρα πληροφορίες, τρεις λύσεις έχουν τεθεί επί τάπητος σε ό,τι αφορά στο ελληνικό πρόβλημα:
– Η πρώτη αφορά στην αγορά από το EFSF παλαιών ελληνικών ομολόγων στην τρέχουσα τιμή τους, που είναι «συμπιεσμένη» έως το 40% της ονομαστικής αξίας τους.
Τη λύση αυτή υποστηρίζει η Γαλλία και συνοδεύεται από ένα πρόγραμμα απολύτως εθελοντικού (και όχι βαθέος) «κουρέματος», που δεν θα κινδυνεύει να θεωρηθεί ως πιστωτικό γεγονός από τις αγορές.
– Η δεύτερη πρόταση αφορά σε μια κανονική, πλήρη, εκτεταμένη και μη ελεγχόμενη χρεοκοπία. Οι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων θα πληροφορηθούν ότι θα πάρουν πίσω μόνο το 50% των επενδύσεών τους και το ελληνικό χρέος θα μειωθεί κατά το ήμισυ.
– Η τρίτη και πιθανότερη λύση, περί της οποίας μάλλον περιστρέφεται το γαλλογερμανικό παζάρι, βασίζεται στο σχέδιο της 21ης Ιουλίου και προβλέπει εθελοντική (από τους κατόχους τους) ανταλλαγή των ελληνικών ομολόγων με νέα που θα έχουν χαμηλότερα επιτόκια και μεγαλύτερο χρόνο ωρίμανσης – ως εδώ όλα καλά – και επιπλέον «κούρεμα» του ελληνικού χρέους όχι μόνο κατά 21%, που προέβλεπε το σχέδιο του Ιουλίου και πιθανότατα είχε «χωνέψει» η αγορά, αλλά κατά ποσοστό που μπορεί να φθάσει έως το 50% ή και 60%.
