Το στρες είναι μια κατάσταση που αφορά εξίσου και τα δύο φύλα. Βιώνουν, όμως, οι άνδρες και οι γυναίκες τις στρεσογόνους καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο;
Το στρες είναι μια κατάσταση που αφορά εξίσου και τα δύο φύλα. Βιώνουν, όμως, οι άνδρες και οι γυναίκες τις στρεσογόνους καταστάσεις με τον ίδιο τρόπο;
Μέχρι πριν από μερικά χρόνια οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι τα δύο φύλα βιώνουν το στρες με τον ίδιο τρόπο και εκδηλώνουν κοινές συμπεριφορές απέναντι σ’ αυτό. Πίστευαν δηλαδή ότι και οι δύο είχαν την αντίδραση «fight or flight» (δηλ. «μάχομαι ή φεύγω»).
Αυτή δεν είναι άλλη από την αντίδραση που έχουμε όταν βρισκόμαστε σε μια στρεσογόνο κατάσταση, όπου είτε νιώθουμε την ορμή να την αντιμετωπίσουμε ακαριαία είτε τρέχουμε να φύγουμε από αυτήν το γρηγορότερο δυνατό.
Αυτού του είδους η αντίδραση είναι ένας πανάρχαιος μηχανισμός επιβίωσης, που αναπτύχθηκε από τότε που οι άνθρωποι κυνηγούσαν τα άγρια ζώα και γενικά ήταν εκτεθειμένοι πολύ συχνά σε απειλητικές συνθήκες για τη ζωή τους.
Σήμερα, οι έρευνες δείχνουν ότι οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη ποικιλία αντιδράσεων απέναντι στο στρες.
Μια πρόσφατη έρευνα από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια (UCLA) για τη «βιοχημεία των σχέσεων», δείχνει ότι οι γυναίκες αντιδρούν στο στρες με έναν «καταρράκτη» χημικών που εκκρίνονται στον εγκέφαλο και τις προτρέπει να φροντίζουν, να δημιουργούν και να διατηρούν φιλίες με άλλες γυναίκες.
Πώς γίνεται αυτό; Όταν οι γυναίκες βρίσκονται σε κατάσταση στρες, εκκρίνεται μια ορμόνη που ονομάζεται οξυτοκίνη ή αλλιώς και «ορμόνη της αγάπης».
Αυτή η ορμόνη σχετίζεται -μεταξύ άλλων- με την καλή διάθεση, την εμπιστοσύνη και την ενσυναίσθηση (την ικανότητα δηλαδή να συναισθάνεσαι τον πόνο ή τη χαρά του άλλου).
Η έκκριση της οξυτοκίνης φαίνεται να μπλοκάρει την αντίδραση του «μάχομαι ή φεύγω» και, αντί αυτού, οι γυναίκες έχουν την τάση να φροντίσουν τα παιδιά ή και να βρεθούν με άλλες γυναίκες, π.χ. να φτιάχνουν έναν καφέ και να αρχίζουν να κουβεντιάζουν και να δένονται συναισθηματικά.
Όταν τελικά ασχοληθούν με κάποια φροντίδα ή φιλική συνεύρεση, τότε εκκρίνεται ακόμη περισσότερη οξυτοκίνη, γεγονός που συντελεί σημαντικά στη μείωση του στρες και στη δημιουργία ενός αισθήματος χαλάρωσης.
Αυτό το αίσθημα χαλάρωσης δεν δημιουργείται και στους άνδρες με τον ίδιο τρόπο. Η ορμόνη τεστοστερόνη -η οποία εκκρίνεται στους άνδρες σε μεγάλο βαθμό όταν αυτοί βρίσκονται σε κατάσταση στρες- φαίνεται να μειώνει τα ποσοστά της οξυτοκίνης, ενώ η γυναικεία ορμόνη οιστρογόνο δείχνει να τα αυξάνει.
Όταν οι άνδρες βιώνουν στρες, συνήθως προτιμούν να ξεσπάσουν ή να πάνε κάπου μόνοι τους και, όταν αισθανθούν έτοιμοι, να επανέλθουν στην κατάσταση.
Βεβαίως, πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και εκφράζει με τον δικό του τρόπο τις συμπεριφορές και συναισθήματά του.
