Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα, δεν είναι απλώς ένα κίνημα, χρειάζεται ένα κίνημα αποτελεσματικό, γιατί πολύ εύκολα, όταν διαψευστούν οι ελπίδες, τις διαδέχεται η απογοήτευση, τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας σε εργαζόμενους της ΠΥΡΚΑΛ.
Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα, δεν είναι απλώς ένα κίνημα, χρειάζεται ένα κίνημα αποτελεσματικό, γιατί πολύ εύκολα, όταν διαψευστούν οι ελπίδες, τις διαδέχεται η απογοήτευση, τόνισε η Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας σε εργαζόμενους της ΠΥΡΚΑΛ.
Η κα Παπαρήγα ανέφερε ότι οι εξελίξεις πια τρέχουν κάθε μέρα που περνάει και αν δεν υπάρχει αντίσταση και αντίδραση των εργαζομένων, είναι αργά.
«Επομένως, οι εξελίξεις τρέχουν και επιλογές που δεν έγιναν για πολλά χρόνια πρέπει να γίνουν τώρα. Θα μου πείτε, ότι να ο λαός αρχίζει και ξεσηκώνεται, οι πλατείες γεμίζουν κόσμο κλπ.
» Είμαστε οι πρώτοι που μιλήσαμε για ξεσηκωμό και αμέσως μετά τις τελευταίες εκλογές μιλήσαμε και για πόλεμο» είπε η κα Παπαρήγα για να υπογραμμίσει ότι το κόμμα της είχε προβλέψει κοινωνικά ξεσπάσματα.
Υπενθύμισε, όμως, ότι τα τελευταία 30-40 χρόνια υπήρχαν σημαντικές φάσεις, όπου αναπτερωνόταν η ελπίδα του λαού ότι μπορεί να γίνει μια ουσιαστική αλλαγή στην Ελλάδα, όπως έγινε το ’74 όταν έπεσε η Χούντα και το ’81 όταν ήρθε το ΠΑΣΟΚ στη κυβέρνηση.
Η κα Παπαρήγα αναφέρθηκε στο αποτέλεσμα των εκλογών στην Πορτογαλία και την νίκη των συντηρητικών κομμάτων, για να τονίζει ότι η αλλαγή που χρειάζεται στην Ελλάδα δεν μπορεί να είναι εναλλαγή κυβέρνησης, ούτε καν εναλλαγή του πολιτικού προσωπικού, άλλα πρόσωπα, καινούργια κόμματα κλπ.
Αναφερόμενη στο κίνημα των «Αγανακτισμένων» και με αφορμή τη χθεσινή συγκέντρωση, η κ. Παπαρήγα είπε: «Δεν φοβούνται τα κινήματα της πλατείας όσο και αν σε αυτά συμμετέχουν μάζες, κόσμος με διάθεση πραγματικά να διεκδικήσει κάποια αλλαγή – αν κι εδώ είναι λίγο θολά τα πράγματα, τι θέλει ο καθένας.
» Αυτό που φοβούνται είναι η ταξική πάλη, η πάλη στους τόπους δουλειάς. Δεν τους νοιάζει, εφόσον στα εργοστάσια οι εργάτες υπογράφουν ατομικές συμβάσεις, δέχονται να υπογράφουν ότι παίρνουν πλαστό εισόδημα, δέχονται να κάνουν υπερωρίες χωρίς αμοιβή. Αυτό θέλουν και σου λένε: Πήγαινε σε μια πλατεία να εκτονωθείς. Θα πας μια μέρα, δυο, τρεις, ένα μήνα, θα κουραστείς.
» Επομένως, ο αγώνας δεν μπορεί να μένει στις πλατείες -δεν τις υποτιμούμε τις πλατείες και εμείς κάνουμε κεντρικές κινητοποιήσεις, αλλά για να ριζώσει ο αγώνας και να έχει αποτελέσματα πρέπει να πατήσει σε κάθε τόπο δουλειάς, εκεί που είναι απευθείας ο ταξικός αντίπαλος.»
