Πριν από 60 χρόνια «μελλοθάνατοι» από ολόκληρη την Ευρώπη «συνωστίζονταν» παρά τη θέλησή τους στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, καύσιμο υλικό στη γερμανική μηχανή του θανάτου.
Πριν από 60 χρόνια «μελλοθάνατοι» από ολόκληρη την Ευρώπη «συνωστίζονταν» παρά τη θέλησή τους στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, καύσιμο υλικό στη γερμανική μηχανή του θανάτου. Σήμερα, ορδές ανθρώπων από τον ευρωπαϊκό νότο συνωστίζονται εκ νέου στις πύλες του οικονομικού κολοσσού του βορρά για να προσφέρουν καύσιμο υλικό στην αδυσώπητη παραγωγική μηχανή του.
Μήπως τελικά η Ευρώπη δεν συνήλθε ποτέ από το βαθύ τραύμα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου; Μήπως η πληγή αιμορραγεί ακόμα;
Είναι γνωστό: η γερμανική ψυχή ανέκαθεν ένιωθε μία επικίνδυνη έλξη για τις «μηχανές» και οτιδήποτε «μηχανικό». Η τεχνολογία ανέκαθεν ασκούσε πάνω της ένα είδος μαγείας. Γεννούσε «οράματα» για το μέλλον της ανθρωπότητας, υψηλούς «σκοπούς» και ολιστικά «σχέδια» μετατροπής των ανθρώπινων όντων σε κάτι άλλο, μηχανικό, μη οργανικό, «νεκρό».
Γι’ αυτή την «ψυχή», η «μηχανή» δεν ήταν και δεν είναι ποτέ ένα απλό χρηστικό εργαλείο, αλλά ένα «παραπέτασμα» πίσω από το οποίο ανέκαθεν κρυβόταν μία τιτάνια θέληση για κυριαρχία, παραγωγικότητα και εντέλει απόλαυση…
Πράγμα όχι κατ’ ανάγκη κακό, αλλά δίχως αμφιβολία επικίνδυνο και σίγουρα επικινδυνότερο από την – απελπιστική, διεφθαρμένη, χαοτική και «δαπανηρή» – νοτιοευρωπαϊκή νοοτροπία της ραστώνης και αποστροφής προς κάθε έννοια της παραγωγικότητας.
Στατιστικές μελέτες δείχνουν πως – σε αντίθεση με τα πρώτα κύματα οικονομικής μετανάστευσης ανειδίκευτων εργατών προς τη Γερμανία κατά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 – οι μετανάστες που έχουν περάσει τα σύνορα της γερμανικής επικράτειας μέσα στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους προσοντούχοι με εξειδικευμένη γνώση και παιδεία.
Σύμφωνα με μελέτη του Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας με έδρα την Κολωνία, μόνο το 2009 το 21% των «νεοφερμένων» διέθετε υψηλού επιπέδου εξειδίκευση σε συγκεκριμένους παραγωγικούς τομείς.
Εκτός, όμως, από την προσφορά ευκαιριών και ενός πιο ευοίωνου μέλλοντος σε απεγνωσμένους μορφωμένους άνεργους της παραπαίουσας νότιας Ευρώπης, υπάρχει και άλλος ένας σοβαρότατος λόγος για τον οποίο η κραταιά δύναμη της Ευρώπης, Γερμανία, αποζητά να προσθέσει στην παραγωγική της μηχανή νεαρά εξειδικευμένα εργατικά χέρια και μυαλά. Και ο λόγος αυτός έχει να κάνει με τις σοβαρές δημογραφικές αλλαγές τις οποίες διέρχεται η γερμανική κοινωνία, η οποία «ενηλικιώνεται» επικίνδυνα και με ταχείς ρυθμούς.
Πρόκειται για δημογραφικές αλλαγές που δεν πρόκειται να αφήσουν αλώβητη καμία πτυχή της γερμανικής κοινωνίας. Τρανταχτή απόδειξη γι’ αυτό, η τρέχουσα συζήτηση για το μέλλον των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης.
Η καλπάζουσα γήρανση της εργατικής δύναμης σημαίνει πως το εργασιακό ζήτημα θα πρέπει να ιδωθεί στο σύνολό του κάτω από διαφορετικό πρίσμα.
Ωστόσο, αυτό το φαινόμενο «γήρανσης» δεν πλήττει μονάχα τη Γερμανία, αλλά και όλα σχεδόν τα βιομηχανικά προηγμένα κράτη. Πηγή του κακού; Η αυξανόμενη μείωση του δείκτη γεννητικότητας, ο οποίος μάλιστα, σύμφωνα με μελέτες, δεν προβλέπεται να ανακάμψει ούτε καν μακροπρόθεσμα.
Πιο συγκεκριμένα, η Γερμανία αποτελεί τυπικό παράδειγμα ευρωπαϊκής χώρας, της οποίας ο δείκτης γεννητικότητας υπολογίζεται κατά ένα τρίτο χαμηλότερος απ’ όσο θα έπρεπε για να διατηρηθούν σταθερά τα πληθυσμιακά ποσοστά. Εκτός, όμως, από το χαμηλό δείκτη γεννητικότητας, σημαντικό ρόλο παίζει και το ολοένα αυξανόμενο προσδόκιμο ζωής.
Οι προηγμένες χώρες «γερνάνε» και «αργοπεθαίνουν» γιατί οι πληθυσμοί τους ζουν περισσότερο χωρίς να ανανεώνονται! Ο κοινωνικός ιστός τους αποσυντίθεται, επειδή ευημερεί!
Τρομερό παράδοξο, το οποίο είναι σε θέση να δικαιολογήσει το γιατί ο κόσμος μετατρέπεται ολοένα και πιο απροκάλυπτα σε ένα ιεραρχικό σύστημα κραταιών οικονομικών κέντρων και εξασθενημένων περιφερειών, προμηθευτών πρώτης έμψυχης ύλης για τη διατήρηση της παραγωγικής μηχανής, αλλά και γιατί η ευρωπαϊκή ήπειρος αποκαλείται δικαίως «γηραιά».
