Άρθρο του Αλέκου Αλαβάνου, Επικεφαλής του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής
Εκτεταμένο άρθρο με τίτλο «Εννέα αισιόδοξες παρατηρήσεις για εννέα πολύ απαισιόδοξες καταστάσεις» του Αλ. Αλαβάνου αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής. Κεντρικά σημεία στο άρθρο αυτό: Οι μεγάλες δυνατότητες της Ελλάδας – Η παύση πληρωμών – Μια πλατειά συμμαχία για την έξοδο από το ευρώ – Η αριστερά σε ζήτηση από την κοινωνία – Ένα ΕΑΜ της εποχής μας.
Παραθέτουμε αποσπάσματα του άρθρου αυτού. Το σύνολό του μπορείτε να το βρείτε στην ιστοσελίδα : www.tometopo.gr
Για τις δυνατότητες της Ελλάδας
“Η έκβαση στις οικονομικές αντιπαραθέσεις δεν κρίνεται μόνο από μια στατιστική σύγκριση μεγεθών. Η στρατηγική, ο εντοπισμός του αδύναμου σημείου του αντιπάλου, η αξιοποίηση των παρακμιακών του χαρακτηριστικών και των εσωτερικών του αντιθέσεων, η ικανότητα συμμαχιών, η στράτευση του λαού, η έμπνευση και η επινοητικότητα, το ηθικό συνδιαμορφώνουν τον συσχετισμό των δυνάμεων. Αν οι αυτοκρατορίες πάντα ήταν νικητές, τότε δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα: οι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου θα κυβερνούσαν ακόμα από τα Σκόπια μέχρι το Νέο Δελχί. Οι λαοί στις περιφερειακές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαθέτουν μεγάλη διαπραγματευτική δύναμη. Πολλαπλάσια αν την αξιοποιήσουν από κοινού. Εδώ η κυβέρνηση ούτε καν την δοκίμασε. Λειτούργησε ως πράκτορας και όργανο των αγορών. Οδηγεί τον κόσμο της εργασίας σε καταστροφή. Η δύναμη αυτή πρέπει να αμέσως να χρησιμοποιηθεί. Το 2009 θα είχε και το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Το 2011 παραμένει ακόμα αποτελεσματική. Το 2013 οι αγορές θα έχουν ετοιμάσει την άμυνά τους.”
Για τον πατριωτικό ρόλο της αριστεράς
«Παρά τα «Σένγκεν» και την ελεύθερη διακίνηση, τα σύνορα ανθίστανται στην δήθεν ενωμένη Ευρώπη. Δεν είναι οι μπάρες, τα τείχη, τα ναρκοπέδια. Είναι οι εξαγωγές από τη μια και οι εισαγωγές από την άλλη. Είναι οι τράπεζες από τη μια και οι εργασιακές εφεδρείες από την άλλη. Είναι οι δανειστές από τη μια και οι χρεώστες από την άλλη. Η μάχη μιας χώρας ενάντια στην πολιτική και οικονομική κατοχή από κυβερνήσεις των «μεγάλων» και οργανισμούς των ευρωπαϊκών τραπεζών είναι συνιστώσα της παγκόσμιας πάλης της εργασίας ενάντια στο κεφάλαιο. Η αριστερά δεν εγκαταλείπει αυτό το πεδίο στην πατριδοκαπηλεία. Δεν φυγομαχεί. Δεν αισθάνεται ενοχικά. Δεν ψελλίζει. Δίνει τη μάχη της πατρίδας που για αυτήν είναι μια διεθνιστική μάχη. Δεν μπορούμε να αντέξουμε την ηχώ των στίχων του Καβάφη: «Έτσι μια ειρωνεία/ θα καταντήσουν πια, και παίγνιο μες στην Ρώμη/ τα γένη των. Που κατά βάθος έγιναν / σαν ένα είδος υπηρέται των Ρωμαίων».
Για την παύση πληρωμών
«Η παύση πληρωμών είναι ρεαλιστική – συμβαίνει συνεχώς στην ιστορία από την αρχαιότητα. Είναι περπατημένος δρόμος. Η Γερμανία, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ρωσία, η Αυστρία κι άλλες οκτώ χώρες προχώρησαν, μόνο στην Ευρώπη, σε τριάντα πληρωμών την τελευταία εκατονταετία. Είναι απελευθερωτική. Μόνο απαλλαγμένη από το συντριπτικό βάρος του χρέους μια κοινωνία μπορεί να σταθεί στα πόδια της. Είναι σύννομη με βάση την αρχή του διεθνούς Δικαίου για «κατάσταση ανάγκης», που δίνει προτεραιότητα στην κοινωνία κι όχι στους πιστωτές, την έχουν επικαλεσθεί πολλές χώρες, εμπεριέχεται σε εθνικές νομοθεσίες όπως των ΗΠΑ. Και είναι ηθική για περιπτώσεις όπως τότε οι που αθηναίοι αγρότες πουλιούνταν δούλοι στην Αίγινα για τα χρέη τους, όπως τώρα οι νέοι ψάχνουν αεροπλάνο για την Αυστραλία για τα χρέη της χώρας τους. Ανήθικη είναι η απαίτηση πληρωμής και οι τιμωρίες. Αυτό που διακυβεύεται στις περιφερειακές χώρες της Ευρωζώνης είναι ένα κεντρικό θέμα πολιτισμού. Στον 21ο αιώνα τι έχει μεγαλύτερη αξία: το δικαίωμα του εργαζόμενου στη ζωή ή η αξίωση του τοκογλύφου για τόκους; Αν η ιστορία εξελίσσεται σε μια κατεύθυνση προόδου, όπως θα ήθελε ο Χέγκελ και ο Μαρξ, τότε είναι μαζί μας.»
Για την έξοδο από το ευρώ
«Εκεί που έχουν φθάσει πια τα πράγματα, η άμυνα μιας χώρας απέναντι στις πολιτικές της Ευρωζώνης και η παραμονή στο ευρώ είναι ασυμβίβαστες.. Η αναγκαία σύγκρουση με τα τελεσίγραφα διάλυσης απαιτεί σύγκρουση με όλη τη φιλοσοφία της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. Αυτή εκ των πραγμάτων οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ.» «Μια ιρανική παροιμία λέει, ότι ένας δρόμος υπάρχει μόνο για τους μονόφθαλμους. Μια τριπλή συμμαχία μπορεί να δημιουργηθεί. Από εκείνους που υποστήριζαν την έξοδο, αμέσως μετά τη συγκρότηση της ΟΝΕ. Από όσους συνειδητοποιούν σήμερα ότι η απειθαρχία στις εντολές της Ευρωζώνης οδηγεί αναγκαστικά σε
αυτό το σημείο. Ακόμα κι από αυτούς που πιστεύουν ότι αυτό που «πονάει» τις Βρυξέλλες και δίνει στην Ελλάδα διαπραγματευτική ισχύ, είναι η θέση για έξοδο από το ευρώ»
