Συγκινητικές στιγμές εκτυλίχθηκαν το βράδυ του Σαββάτου στο κλειστό της Γλυφάδας, όταν ο Βασίλης Ξανθόπουλος, πλέι μέικερ του Περιστερίου, είπε το δικό του «αντίο» στα παρκέ, ολοκληρώνοντας μια πορεία 23 χρόνων στα ελληνικά γήπεδα. Στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα με τον Πανιώνιο, ο προπονητής Γιώργος Λιμνιάτης τον απέσυρε από το παιχνίδι μέσα σε κλίμα συγκίνησης, ευχαριστώντας τον δημόσια για την προσφορά του στο άθλημα.
Με τη λήξη του αγώνα, οι συμπαίκτες του τον σήκωσαν στα χέρια, προσφέροντάς του μια ανεπανάληπτη στιγμή που συμβόλιζε την αναγνώριση και τον σεβασμό προς έναν αθλητή που έζησε το μπάσκετ με πάθος και αφοσίωση.
Μιλώντας λίγες ώρες μετά το «αντίο» του, ο Ξανθόπουλος άνοιξε την καρδιά του και μοιράστηκε τις σκέψεις και τα συναισθήματά του: «Ήμουν πολύ φορτισμένος συναισθηματικά, φάνηκε… Αν και ήταν μια συνειδητή απόφαση που είχα πάρει εδώ και λίγο καιρό, η καρδιά ήθελε να συνεχίσω, αλλά το σώμα δεν μου το επέτρεπε. Το πιο σημαντικό για μένα ήταν ότι ολοκλήρωσα την καριέρα μου μέσα στο γήπεδο. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συμπαίκτες μου, στο προπονητικό τιμ και στη διοίκηση για όσα ζήσαμε στο τέλος του αγώνα», ανέφερε.
Όπως αποκάλυψε, οι τελευταίες ώρες πριν το παιχνίδι δεν διέφεραν από τις υπόλοιπες σε μια καριέρα δύο δεκαετιών και πλέον: «Πήγα στο γήπεδο όπως όλα τα προηγούμενα 23 χρόνια. Δεν σκεφτόμουν ότι θα είναι το τελευταίο μου ματς. Όλη η φόρτιση βγήκε στο τέλος, όταν έγινε η αλλαγή».
Η απουσία της οικογένειάς του από την κερκίδα ήταν μια συνειδητή επιλογή, ώστε να μην γίνει ακόμη πιο δύσκολο το «αντίο»: «Ιδανικά θα ήθελα να έχει κόσμο το γήπεδο, να είναι η οικογένειά μου εκεί και να έχουμε κερδίσει. Αλλά κάποια πράγματα δεν ήταν στο χέρι μας», είπε.
Με λόγια γεμάτα νόημα, ο Ξανθόπουλος έδωσε τη δική του συμβουλή στα νέα παιδιά: «Αγάπησα αυτό που έκανα, ήμουν ταγμένος σε αυτό και δούλεψα πολύ. Όταν αγαπάς κάτι και δουλεύεις σκληρά, αργά ή γρήγορα θα πετύχεις».
Όσο για το επόμενο βήμα; «Η επόμενη μέρα θα με βρει στο γήπεδο! Δεν μπορώ να με φανταστώ εκτός γηπέδου, κυρίως για ψυχολογικούς λόγους. Μακάρι να υπήρχε ένα μαγικό ραβδί να μπορούσα να παίζω μπάσκετ όλη μου τη ζωή», τόνισε, περιγράφοντας με μια φράση το πάθος του για το άθλημα.
Κλείνοντας, συνόψισε τη διαδρομή του με απλότητα και βαθιά εκτίμηση: «Το μπάσκετ είναι όλη μου η ζωή. Με αντάμειψε με πολύ περισσότερα απ’ όσα περίμενα, τόσο ως αθλητή όσο και ως άνθρωπο».
Ένα μεγάλο κεφάλαιο του ελληνικού μπάσκετ έκλεισε, αφήνοντας πίσω του παρακαταθήκη ήθους, σκληρής δουλειάς και αφοσίωσης.