Άρθρο του Υποψήφιου Δημοτικού Συμβούλου Περιστερίου με τον Ανδρέα Παχατουρίδη…
Του Ανδρέα Ζαχιώτη, Υποψήφιου Δημοτικού Συμβούλου Περιστερίου με τον Ανδρέα Παχατουρίδη
Μια ζωή στο Περιστέρι, μια ζωή στον Άνω Λόφο Αξιωματικών
Άνω Λόφος Αξιωματικών, η εσχατιά της πόλης μας, παραμένει εδώ σταθερή, υπεύθυνη και υπομονετική, τη μετεξέλιξή της, που οσονούπω καταφθάνει.
Μια γειτονιά που άρχισε σιγά-σιγά να κατοικείται προς το τέλος της δεκαετίας του ’50, έχοντας κατοίκους, ανθρώπους του μεροκάματου, ανθρώπους βιοπαλαιστές, ανθρώπους που μόλις είχαν φθάσει από τα χωριά της επαρχίας, συμμετέχοντες στην επανάσταση της αστυφιλίας, αφήνοντας πίσω την ανέχεια, ψάχνοντας τη καλυτέρευση της όποιας ζωής τους.
Ανθρώπους φιλόπονους, εργατικούς αλλά προπαντός υπερήφανους και δημιουργικούς.
Το τοπίο: απέραντα χωράφια, δρόμοι χωμάτινοι και μόνο, το Χαϊδαρόρεμα, μέσα συγκοινωνίας ανύπαρκτα, λεωφόροι μόνο αυτή της Θηβών, που ένωνε την ευρύτερη περιοχή με τον Πειραιά κ.ο.κ
Εκκλησίες δεν υπήρχαν. Μόνο ο Άγιος Σπυρίδωνας, που για να φθάσουμε και να εκκλησιαστούμε, θυμάμαι, κάναμε ποδαράτο ολόκληρο ταξίδι.
Αργότερα και μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’60 άρχιζε να κτίζετε η Αγία Αναστασία. Ποιός δεν θυμάται αρχικά την εκκλησία με τα ελενίτ, την εκκλησία χωρίς παπάδες και κανονική λειτουργία, που όμως επισκεπτόμαστε κάθε Κυριακή οικογενειακώς, και όχι μόνο, ακούγοντας τη θεία λειτουργία από τα θρυλικά τρανζιστοράκια;
Σχολεία δημοτικά : αυτό του «Κοπανά» και το άλλο, δίπλα στο Γυμνάσιο θρύλος το «ΑΡΡΕΝΩΝ & ΘΗΛΕΩΝ». Γυμνάσιο; Το θρυλικό όπως είπαμε στη γωνία Τζων Κέννεντυ και Καζαντζάκη το επονομαζόμενο και «ηρωικό», διότι μόνο ήρωας έπρεπε να ήσουν για να επιβιώσεις με καθηγητές τότε τον «ΤΣΑΓΚΟ» (Παπαναστασίου μαθηματικός), τον «ΓΙΓΑΝΤΑ» (Αννούσης φιλόλογος) και το «ΖΕΥΓΟΣ» (Κωνσταντόπουλος θεολόγος και Χατζητσαγκάρη φιλόλογος).
Διασκέδαση; Οι κινηματογράφοι «AΡΗΣ» και «ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ», σήμερα τα S/M LIDL και ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ. Επίσης τα μπιλιάρδα και ποδοσφαιράκια της κυρά Βούλας στο υπόγειο διαγώνια απέναντι από το τότε γυμνάσιο, και το «ΣΤΡΑΤΗΓΕΙΟ» η καφετέρια του κυρ Μιχάλη στη γωνία απέναντι από την σημερινή Δ.Ο.Υ Α’ Περιστερίου, όπου παίρναμε τις πρώτες παρουσίες και απουσίες, πριν καταλήξουμε ή όχι στα μαθήματα.
Επίσης κάνα δύο καφενεία, που εξυπηρετούσαν υποτυπωδώς την γειτονιά, και από ταβέρνες, πιτσαρίες, εστιατόρια σχεδόν τίποτα.
Γήπεδα; Θα αστειεύεσθε. Τα χωράφια του «ΜΠΟΥΣΟΥΛΑ», που είχαμε μετατρέψει και τα αποκαλούσαμε «ΜΑΡΑΚΑΝΑ», σήμερα το συγκρότημα των σχολείων δίπλα στην ενορία μας, την Αγία Αναστασία.
Τα χρόνια όμως πέρασαν. Άλλαξαν πάρα πολλά πράγματα. Οι αλλαγές είναι τέτοιες και τόσες πολλές, που για να τις απαριθμήσεις δεν σε φθάνει ολόκληρη η εφημερίδα.
Οι βασικότερες είναι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, πολλά και όλων των βαθμίδων σχολεία, ικανοποιητική συγκοινωνία, πλατείες αρκετές και καλές, η Τζων Κέννεντυ έγινε λεωφόρος, αλλά μία πολύβουη και με πολύ μεγάλη κίνηση λεωφόρος, που πολλές φορές «μποτιλιάρει», με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Cafe, ταβέρνες, πιτσαρίες, σουβλατζίδικα και κάθε λογής μαγαζιά, άνοιξαν, δίνοντας ζωή και μία εντελώς διαφορετική όψη στη γειτονιά.
Το μεγαλύτερο μέρος του Χαϊδαρορέματος σκεπάστηκε, δίνοντας μία καλύτερη ποιότητα ζωής στις γύρω κατοικίες.
Έγιναν γήπεδα Τένις, και φυσικά το κόσμημα της γειτονιάς μας, που ακούει στο όνομα Δημοτικό κολυμβητήριο. Ένα έργο, το οποίο θα αλλάξει εντελώς το ρου της ιστορίας της γειτονιάς μας, αφού όμοιό του δεν υπάρχει πανευρωπαϊκά.
Το κυριότερο και σημαντικότερο, είναι βιοκλιματικό.
Όλες αυτές οι αλλαγές δημιούργησαν βέβαια και αρκετά προβλήματα, με τα οποία ζούμε αρκετά χρόνια τώρα.
Εμείς όμως παραμένουμε ζωντανοί στις επάλξεις, αναμένοντας την «ώρα της γειτονιάς».
Μία αναμονή που θα μας δώσει την ευκαιρία, να βελτιώσουμε πραγματικά τον σημερινό τρόπο ζωής μας.
Να μας επιτρέψει να απολαύσουμε την ποιότητα που πραγματικά μας λείπει.
Να μας δοθεί η ευκαιρία να παίζουν τα παιδιά μας στις πλατείες, χωρίς το άγχος των τραυματισμών, χωρίς τα προβλήματα των αδέσποτων, που και αυτά χρειάζονται το σπίτι τους.
Να καταφέρουμε να κάνουμε το κυκλοφοριακό εύκολο πρόβλημα, ανακατανέμοντας σε πολλές περιπτώσεις τη ροή των αυτοκινήτων και ενδεχόμενα στη μονοδρόμηση βασικών οδικών αρτηριών της γειτονιάς μας.
Να προσπαθήσουμε, όπου υπάρχει τρόπος και τόπος να «πρασινίσουμε» τη γειτονιά μας,
πράγμα, το οποίο μας λείπει και φυσικά χρειαζόμαστε άμεσα.
Να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε ένα πραγματικό υδροβιότοπο, στο ξεσκέπαστο κομμάτι του Χαϊδαρορέματος, δίνοντας άλλη όψη στη γειτονιά μας, αλλά και στο προάστιο που απέχει μόλις 6 χμ από το κέντρο της Ελλάδας, από το κέντρο της γης.
Είμαι σίγουρος ότι όλοι μαζί ενωμένοι και δυνατοί μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Δεν μένει παρά να αποδείξουμε και έμπρακτα, ότι «…ότι δεν θέλουμε δεν μπορούμε» !!!
…..ήρθε λοιπόν η ώρα της γειτονιάς, και δεν μπορεί να περιμένει.