Ο Δήμος Περιστερίου πραγματοποίησε στις 14 Σεπτεμβρίου 2015, εκδήλωση τιμής για τον Δήμαρχο-σύμβολο Δημήτρη Φωλόπουλο, που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του, στην ιστορία της πόλης μας σε κοινωνικό, πολιτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο υποδομών.
Ο Δήμος Περιστερίου πραγματοποίησε στις 14 Σεπτεμβρίου 2015, εκδήλωση τιμής για τον Δήμαρχο-σύμβολο Δημήτρη Φωλόπουλο, που άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του, στην ιστορία της πόλης μας σε κοινωνικό, πολιτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο υποδομών.
“Ερχόμαστε, μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια απουσίας του από την πόλη μας,- ποτέ όμως από τη σκέψη, τη μνήμη μας και τις καρδιές μας, -να τον τιμήσουμε, όπως εμείς, οι σημερινοί διάδοχοί του, νομίζουμε πως του αξίζει”, τόνισε στην ομιλία του, ο Δήμαρχος Ανδρέας Παχατουρίδης, προσθέτοντας: “Με την δική μου εμπειρία μετά από 13 χρόνια στο τιμόνι αυτής της πόλης, με τα δικά μου μάτια και την δική μου σκέψη να γυρίζει πίσω, εκεί, στα πέτρινα χρόνια αυτού του τόπου, λέω πως… ίσως, λαός και Δήμαρχος μαζί, να μην έχει ξανασυμβεί να ενσωματωθούν τόσο πολύ αρμονικά, στο ίδιο κοινωνικό καλούπι”.
Χαιρετισμούς στην εκδήλωση πραγματοποίησαν οι Επικεφαλής των δημοτικών παρατάξεων Αλέξανδρος Πλέστης, Φώτης Κουγιουμτζής, Γρηγόρης Τημπλαλέξης και Πάνος Παπανικολάου, καθώς και ο πρώην Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών Βαγγέλης Κουρής.
Στα πλαίσια του αφιερώματος, προβλήθηκε ένα ιστορικό βίντεο με τη φωνή της Αιμιλίας Υψηλάντη για τη αυτοδιοικητική του θητεία του Δημήτρη Φωλόπουλου, σε μια περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη για την πατρίδα μας.
Το αφιέρωμα ολοκληρώθηκε με ένα μουσικό ταξίδι από τον λαϊκό τραγουδιστή Λάκη Χαλκιά, με τραγούδια που αγάπησε ο αείμνηστος Δημήτρης Φωλόπουλος.
Το κοινό στο χώρο του Άλσους Περιστερίου είχε δυνατότητα να επισκεφθεί έκθεση φωτογραφίας από τη ζωή του Δημήτρη Φωλόπουλου, μέσα από τα αρχεία του Εκδότη της τοπικής εφημερίδας “Αναγέννηση” Δημήτρη Λυμπερόπουλου.
Το “παρών” έδωσαν ο Δήμαρχος Ιλίου Νίκος Ζενέτος, ο πρώην Δήμαρχος Περιστερίου Θεόδωρος Δημητρακόπουλος, Αντιδήμαρχοι, Δημοτικοί και Κοινοτικοί Σύμβουλοι, καθώς και εκπρόσωποι φορέων και συλλόγων.
Ομιλία Φώτη Κουγιουμτζή
Αισθάνομαι μεγάλη τιμή αλλά και συγκίνηση που συμμετέχω στην αποψινή εκδήλωση. Εκδήλωση τιμής σε έναν άνθρωπο-σύμβολο που ταύτισε το όνομά του με τους αγώνες του λαού μας για δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνική προκοπή.
Ο Δημήτρης Φωλόπουλος ή ο Μίμης μας ήξερε καλά ότι τα πάντα καταχτιόνται με αγώνες. Γι αυτό ήταν πάντα μπροστάρης στους κοινωνικούς αγώνες.
Για να κατανοήσουμε το έργο του πρέπει να λάβουμε υπόψη την εποχή του. Η Τ.Α είχε περιορισμένες αρμοδιότητες. Το Περιστέρι στο μεγαλύτερο μέρος του είχε κτισθεί εκτός σχεδίου, με αυθαίρετη δόμηση από ανθρώπους της σκληρής βιοπάλης που έδιναν τον καθημερινό αγώνα επιβίωσης. Λασπωμένοι χωματόδρομοι, χωρίς αποχέτευση και ρέματα που απειλούσαν τις ζωές των φτωχών ανθρώπων που κατοικούσαν στα χαμόσπιτα. Οι ελεύθεροι χώροι βρίσκονταν στα χέρια καταπατητών.
Για το Δ. Φωλόπουλο ό,τι και να ειπωθεί είναι λίγο. Και είναι σίγουρο ότι, όποιος το επιχειρήσει, θα ξεχάσει πολλά και σημαντικά. Γι αυτό περιορίζομαι σε ορισμένα που θεωρώ ότι τον χαρακτήριζαν.
Πάλεψε με όλες τις δυνάμεις του ενάντια στους καταπατητές αλλά και απέναντι σε ένα σκληρό κρατικό μηχανισμό που τον θεωρούσε αντίπαλο επειδή ήταν κομμουνιστής. Ο Δ. Φωλόπουλος όμως, δεν ξεχώριζε τους πολίτες για τα φρονήματά τους. Αξιοποιούσε καθένα που ήθελε να προσφέρει στην Πόλη με κριτήρια το ήθος, την τιμιότητα και τη διάθεση για προσφορά. Στο ψηφοδέλτιο της Δημοκρατικής Συνεργασίας είχαν θέση όσοι πληρούσαν αυτές τις προϋποθέσεις ανεξάρτητα από το που ήταν ενταγμένοι πολιτικά. Έχοντας το λαό στο πλάι του κράτησε πολλούς ελεύθερους χώρους που σήμερα έχουν αναμορφωθεί και τους χαίρονται οι πολίτες.
Ποιός παλιός Περιστεριώτης δεν θυμάται τις αμέτρητες πορείες που κάναμε από το παλιό Δημαρχείο στην Αθήνα διεκδικώντας να δοθεί η αρμοδιότητα των αποχετεύσεων στους Δήμους ή για να διεκδικήσει κονδύλια για το Δήμο ή για να μη γίνει γκαράζ το γήπεδο Ιεροθέου κ.α.; Σε όλες τις προσπάθειες ήταν ατρόμητος. Έμπαινε μπροστά και «έτρωγε» το περισσότερο ξύλο από τις δυνάμεις καταστολής.
Τα έβαζε με τα συμφέροντα για το καλό της Πόλης. Οι μηνύσεις εναντίον του εκατοντάδες. Σε όλες τις δίκες ο λαός ήταν πλάι του. Σε όλες αθωωνόταν.
Θυμάμαι μια από τις φορές που τον είχαν συλλάβει και τον είχαν οδηγήσει στη ΓΑΔΑ επειδή διεκδικούσε ένα χώρο στο Λόφο Αξιωματικών τον ακολούθησα μπαίνοντας στην κλούβα μαζί του. Όταν κάποια στιγμή μας άφησαν περασμένα μεσάνυχτα και γυρίσαμε στο Δημαρχείο η πλατεία ήταν γεμάτη κόσμο που τον περίμενε με συγκίνηση. Τον αγκάλιαζαν, τον φιλούσαν, τον χειροκροτούσαν. Εκατοντάδες μάτια βουρκωμένα του έδειχναν την αγάπη και την εμπιστοσύνη τους για ό,τι έκανε. Ήταν ο δικός τους άνθρωπος. Ένας από αυτούς.
Μετά τη χούντα και την εισβολή στην Κύπρο, στην Αθήνα γίνονταν συχνά διαδηλώσεις με συνθήματα κατά του ΝΑΤΟ. Σε μία από αυτές με πλησίασε ένας διαδηλωτής και με ρώτησε: _ Από πού είσαι συναγωνιστή; Του απάντησα: _Από το Περιστέρι. Με κοίταξε στα μάτια και βούρκωσε. Όταν με έριξαν οι βασανιστές μου στο κελί, μου είπε, είδα στο μισοσκόταδο του κελιού ένα μαύρο μπόγο. Πλησιάζοντας, είδα έναν άνθρωπο μελανιασμένο και πρησμένο από τα βασανιστήρια που βαριανάσαινε σαν να έβγαινε η ψυχή του. Ήταν ο Δήμαρχός σας.
Τη μεταπολίτευση, μετά τη χούντα, η Ελλάδα των 300.000 νεκρών του β΄ Παγκοσμίου πολέμου, ήταν η μοναδική χώρα που δεν είχε αναγνωρίσει την Εθνική Αντίσταση. Στις παρελάσεις δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μέρος εκπρόσωποι της ΠΕΑΕΑ, οι οποίοι όμως, θέλοντας να τιμήσουν τους χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες που πάλεψαν για τη λευτεριά ενάντια στους γερμανούς κατακτητές, παρά το ότι το πρόγραμμα που έβγαινε από τη Νομαρχία δεν τους επέτρεπε να παρελάσουν, αυτοί το επιχειρούσαν. Όλοι οι δημοσιογράφοι, μεγάλων και μικρών εφημερίδων ήταν εκεί. Το ίδιο πάντα σκηνικό. Οι αστυνομικοί χτυπούσαν τους ηλικιωμένους αντιστασιακούς και τότε ο Δήμαρχος έμπαινε στη μάχη. Έπαιρνε ο ίδιος τη σημαία της ΠΕΑΕΑ, «τρώγοντας» το περισσότερο ξύλο από τις εντεταλμένες δυνάμεις της αστυνομίας και ο λαός ακολουθούσε. Κανείς δεν μπορούσε να πάρει τη σημαία της αντίστασης από τα χέρια του.
Είναι πολλά αυτά που σκιαγραφούν την προσωπικότητα του Δ. Φωλόπουλου. Ο πόνος από το χαμό ενός από τους αδελφούς του που έπεσε για την ελευθερία και τη Δημοκρατία τον είχε ατσαλώσει. Σαν να είχε πάρει τη σκυτάλη και να ήθελε να τερματίσει με κάθε θυσία.
Ποτέ δεν καυχιόταν. Δεν έλεγε ποτέ τι είχε πράξει ακόμη και στους πιο στενούς συνεργάτες του. Έκρυβε βαθιά μέσα του πολλά μυστικά. Από άλλους μαθαίναμε κάποια πράγματα. Π.χ ότι νέο παλληκάρι ήταν ο μόνος που τόλμησε να περάσει ανάμεσα από την οπλισμένη φρουρά, που είχε εντολή να μην επιτρέπει να πλησιάσει κανείς το μνήμα του εκτελεσμένου κομμουνιστή Ν. Μπελογιάννη. Πέρασε ανάμεσά τους, αφού του σχίσανε τα ρούχα χτυπώντας τον. Πήδηξε από την μάντρα του νεκροταφείου και άφησε λίγα λουλούδια, όσα είχαν απομείνει στα χέρια του, τιμώντας με αυτό τον τρόπο τον αγωνιστή σύντροφό του.
Ήταν λιτός, φορούσε συνήθως ένα γκρι ανοιχτό κοστούμι και πάντα έλαμπε από καθαριότητα. Η γυναίκα του Μαρία, που έφυγε νωρίς, τον υπεραγαπούσε, τον φρόντιζε και αγωνιούσε πάντα για την υγεία του. Ο ίδιος της το ανταπέδιδε με την αγάπη του και τη στοργή του. Αγαπούσε πολύ την οικογένειά του, τη γυναίκα του, τα δύο παιδιά του και τα αδέρφια του.
Ένα χρόνο πριν φύγει από τη ζωή, το 1994 είχαμε πάει μαζί σε μια αποστολή του Δήμου στην Κύπρο για τα 20 χρόνια μνήμης. Για να τιμήσουμε τους νεκρούς της εισβολής του Αττίλα, μεταξύ των οποίων ήταν και Περιστεριώτες.
Δύο πράγματα θυμάμαι έντονα από την συνεχή επικοινωνία που είχαμε τις μέρες που ήμασταν μαζί. Το ένα είναι ότι ήταν πολύ πικραμένος από όσα ανυπόστατα προσπάθησαν να του φορτώσουν, με αποτέλεσμα τη διάσπαση της αριστερής παράταξης στο Περιστέρι. Δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα γιατί ξέρω ότι ο ίδιος δεν θα το ήθελε. Αλλά εκείνο που με κάνει να το αναφέρω ήταν η μεγαλοψυχία του. Δεν καταφέρθηκε ποτέ με άσχημα λόγια ενάντια σε κανένα από τους υπαίτιους. Υπηρέτησε και τίμησε μέχρι τέλους τις αξίες και τα ιδανικά της αριστεράς με ψηλά το κεφάλι.
Το δεύτερο που θυμάμαι ήταν η αγάπη για τα παιδιά του. Προσπαθούσε να βρει κάποιο δωράκι να τους πάει γυρίζοντας. Για τον Κώστα δεν θυμάμαι να δυσκολεύτηκε. Αλλά για τη Νατάσα γυρίσαμε μαζί σχεδόν όλα τα μαγαζιά της Λευκωσίας για να βρει κάτι να της αρέσει. Κατέληξε σε ένα όμορφο μπλουζάκι. Με ρωτούσε να του πω τη γνώμη μου, αν θα της αρέσει, με μια παιδική αθωότητα στα μάτια.
Αυτός ήταν ο Δ. Φωλόπουλος. Ο Μίμης μας ή ο Μήτσος μας. Ένα παιδί αλλά με καρδιά λιονταριού. Ένα μικρό παιδί με τεράστια δύναμη ψυχής και αγάπη για την Πόλη και τους Περιστεριώτες που τους ένωνε γιατί τον αγαπούσαν και τον εμπιστευόντουσαν.
Νομίζω, ότι δεν πέρασε μια μέρα από τότε. Ότι δεν έφυγε ποτέ από κοντά μας. Δεν υπάρχει μέρος σε αυτή την πόλη που να μην τον θυμίζει. Βλέπω τη φιγούρα του να ποτίζει ξημερώματα μέσα στο σκοτάδι τα φυτά στα παρτέρια του Δήμου, όπως συνήθιζε να κάνει. Τον βλέπω να ανεμίζει ψηλά τη σημαία της Εθνικής Αντίστασης.
Θα θυμάμαι πάντοτε τα γαλάζια μάτια του, που ονειρεύτηκαν ένα καλύτερο κόσμο για τις νέες γενιές. Που πάλεψε μέχρι τέλους με την ελπίδα αυτή. Δεν ζήτησε ποτέ ανταλλάγματα. Άφησε τον εαυτό του στην άκρη και αγωνίστηκε για το σύνολο.
Ήρθε στον κόσμο φτωχός και φτωχός έφυγε. Άφησε όμως για το Περιστέρι και τις γενιές που θα έρθουν σπουδαία παρακαταθήκη.
Η ιστορία τον κατατάσσει στο βάθρο των καταξιωμένων δημάρχων μιας δύσκολης και ζοφερής εποχής. Στο πρόσωπό του έλαμψαν οι μακρόχρονοι αγώνες του λαού μας για δημοκρατία, ψωμί, παιδεία και ελευθερία.
Πάντα θα ζει στις καρδιές μας και θα είναι πάντα ανάμεσά μας στους δίκαιους κοινωνικούς αγώνες του λαού αυτής της Πόλης για ένα καλύτερο αύριο.
Ομιλία Πάνου Παπανικολάου
Ο επικεφαλής της Αριστερής Κίνησης Περιστερίου έκανε την ακόλουθη σύντομη παρέμβαση:
– Εμείς δεν ήρθαμε απόψε εδώ για να “τιμήσουμε” τον Μήτσο Φωλόπουλο. Ήρθαμε για να μας τιμήσει η δικιά του μνήμη, η μνήμη του ασυμβίβαστου αγωνιστή για το δίκιο του λαού. Των από κάτω, αυτών που δεν έχουν φωνή και δικαιώματα μέσα στην δικτατορία των εκμεταλλευτών. Μια δικτατορία που φοράει τον απατηλό μανδύα της δημοκρατίας αλλά πάντα αδίστακτα προσπαθεί να καταστείλει αμείλικτα κάθε αντίσταση και διεκδίκηση υπέρ των δικαιωμάτων της λαϊκής πλειοψηφίας. Για να προστατεύει την ασυδοσία των εκμεταλλευτών, των εργολάβων και οικοπεδοφάγων των ζωών μας. Τότε με εκτελέσεις, με φυλακίσεις, με βασανιστήρια και με εξορίες. Σήμερα και με χυδαία καταστολή, αλλά και με εξαγορά. Με χαρτζιλίκια σε χρήμα και σε δόξα, ώστε οι λαϊκοί ηγέτες να μετατρέπονται σε ακίνδυνα κατοικίδια, οικόσιτα των εκμεταλλευτών. Ο λαϊκός ηγέτης όμως, ο αληθινός όχι ο κάλπικος, είναι αυτός που δεν ζητά τίποτα για τον εαυτό του. Που θυσιάζει την ίδια του την ύπαρξη για την αλήθεια και για το δίκιο του φτωχού λαού. Για ανθρώπινη ζωή στις γειτονιές, για κοινωνική δικαιοσύνη, για ειρήνη, για δημοκρατία. Που δεν λυγίζει ούτε μπροστά στην τρομοκρατία των ισχυρών ούτε μπροστά στην εξαγορά και στον εκμαυλισμό των ποικιλόχρωμων σειρήνων του συστήματος. Που αψηφά δικτάτορες είτε με στολές ή με κοστούμια. Που δεν λυγίζει και δεν παραιτείται ούτε στα πραγματικά δύσκολα, όταν συσπειρώνονται εναντίον του μαζί με τους κυρίαρχους τα αστικά κοινοβουλευτικά τόξα και οι κομματικές γραφειοκρατίες, ακόμα και του δικού του κόμματος. Ο αληθινός λαϊκός ηγέτης δεν διστάζει να πιεί χολή και ξύδι προκειμένου να μην παραιτηθεί από τον αγώνα.
Πριν τρεις μέρες ήταν η επέτειος της θυσίας ενός άλλου τέτοιου ηγέτη, σε μια άλλη άκρη της γης, του Σαλβαντόρ Αλιέντε, που επίσης αψήφησε την τρομοκρατία, τον εκβιασμό και την απομόνωση προκειμένου να μην παραιτηθεί από το δίκιο του λαού του, όταν πάνω σ εκείνον τον λαό χίμηξε η ξένη και η ντόπια ακρίδα. Που έβαλε κι αυτός την αξιοπρέπεια του λαού του πάνω από τον εαυτό του, πάνω από την ίδια του την ζωή.
Γιατί όλοι είμαστε θνητοί. Πέντε, δέκα, είκοσι χρόνια βιολογικής ζωής περισσότερα ή λιγότερα για τον καθένα μας είναι μια ασήμαντη σταγόνα στον ωκεανό του χρόνου. Αθανασία είναι μόνο η ιστορική μνήμη των λαών. Των από κάτω, των καταφρονεμένων. Αυτών που χωρίς εκείνους κανένα γρανάζι δεν γυρνά. Και είναι επιλογή του καθενός το αν θα μείνει μια καταγέλαστη υποσημείωση στην επίσημη ηχηρή ιλουστρασιόν αφήγηση των αφεντάδων, ή αν θα μπει στα μαγικά παραμύθια που σιγοψιθυρίζονται το σούρουπο στις φτωχογειτονιές του κόσμου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΩΛΟΠΟΥΛΟΣ – ΑΘΑΝΑΤΟΣ !