«Θρήνος» ποίημα αφιερωμένο στον άδικο χαμό του συνάδελφου-συναγωνισ
ΘΡΗΝΟΣ
«Το δε καλόν ποιούντες μη εκκάκωμεν,
καιρώ δε γαρ ιδίω θερίσομεν μη εκλυόμενοι»
Galatians 6:9
Άρπα γλυκιά παίξε μου το τραγούδι του θρήνου,
πάνω στο κορμί του ανέμου της πεδιάδας
κι εσύ οκαρίνα,
ψιθύρισε μελωδικά γλυκόλογα στο φεγγάρι,
που απόψε νωρίτερα βασίλεψε…
Δάκρυα αρμυρά στολίστε τα μάτια
και σκάφτε βαθιά ρυάκια στα μάγουλα…
Και σμίχτε με το γλυκό νερό της Λυσιμαχίας,
ποτίστε μ` αυτό τα έλατα της πλαγιάς,
τα ενωμένα με της βροχής τ` αγνό, καθάριο μοιρολόϊ…
Κι εσύ της Αχερουσίας ταπεινέ βαρκάρη,
του μονάκριβου το χέρι πιάσε αδερφού μου,
να τον περάσεις άβρεχο
απ` τη ζοφερή σου λίμνη,
στ` ανείδοτα φαιά του Άδη σου παλάτια…
Γιατί `ταν παλληκάρι ατρόμητο,
στον κάμπο τον Χάρο χτύπησε βαριά…
Τίμιος αυτός, μ` άτιμος ο Χάρος,
μπαμπέσικα τον τσάκισε στο τέλος…
Μεσίστια τα πανιά λάμποντας χάθηκαν
στης λίμνης την πυκνή ομίχλη…
Κι ούτε που προκάναμε μαντήλι να κουνήσουμε,
– τ` αποχαιρετισμού σινιάλο –
μήτε το κέρμα του βαρκάρη να κρατά του δώσαμε…
Πως, αλήθεια, ο ίσκιος του να μπαρκάρει
στο αιώνιο ταξίδι του χαμού;
Ήτανε χάραμα, σα μου `πανε πως πέθανες
και το μελάνι στο εισιτήριο νωπό…
Μόνος έφτασες στην αποβάθρα,
μόνος μπαρκάρησες, μόνος
κι η σιωπή ρούφηξε τη ζωή σου
ίδια σα μαύρη τρύπα…
Και δεν αναρωτήθηκες,
πως θα ζήσουμε `μείς στην απουσία σου;
Πως θα βρουν οι λέξεις νόημα;
Ποιες μουσικές εξόδειες θα σε θρηνήσουν;
Το χέρι σου ποιοι θα κρατούν
στον κύκλιο της αιωνιότητας χορό;
Ήσουν γεννημένος φως
και τώρα που `φυγες σκοτείνιασε η πλάση…
Δε μπορώ να σ` αποχαιρετήσω, αδερφέ μου,
μα σίγουρα αύριο θα σε προσμένω
στην αντίπερη όχθη να φανείς,
στης άλλης νύχτας το φεγγαρόφωτο
λουσμένος..
Το εποίησε ο γιατρός Βασίλης Θεοδωρόπουλος
