Ανανεώσιμη ενέργεια, ακόμα και όταν δεν φυσάει ο άνεμος, παράγουν οι νέες ανεμογεννήτριες του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης.
Ανανεώσιμη ενέργεια, ακόμα και όταν δεν φυσάει ο άνεμος, παράγουν οι νέες ανεμογεννήτριες του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης.
Ειδικότερα, οι ερευνητές του MIT ανέπτυξαν γιγάντιες σφαίρες από σκυρόδεμα οι οποίες λειτουργούν ως Σύστημα Αποθήκευσης Ωκεάνιας Ανανεώσιμης Ενέργειας.
Η ιδέα είναι η εξής: όταν οι υπεράκτιες ανεμογεννήτριες παράγουν περισσότερη ενέργεια από αυτή που χρειάζεται το δίκτυο, η ενέργεια θα χρησιμοποιείται για να διώξει το νερό έξω από τις στρογγυλές σφαίρες που έχουν αγκιστρωθεί στον θαλάσσιο βυθό, κάτω από τις ανεμογεννήτριες.
Όταν ωστόσο υπάρχει ζήτηση για επιπλέον ενέργεια, το σύστημα, εκμεταλλευόμενο την υδροστατική πίεση, θα ανοίγει για να γεμίσουν οι σφαίρες με νερό. Το νερό θα περνά στη συνέχεια από μια υδροηλεκτρική γεννήτρια για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.
Σύμφωνα με τους ερευνητές του ΜΙΤ, μια τέτοια σφαίρα διαμέτρου 25 μέτρων, αγκυροβολημένη σε βάθος 400 μέτρων, θα μπορούσε να παράγει μέχρι και έξι μεγαβατώρες ενέργειας, γεγονός που σημαίνει ότι έξι σφαίρες θα μπορούσαν να παράγουν όση ενέργεια παράγει και ένα πυρηνικό εργοστάσιο.
Βέβαια, πολλοί επιστήμονες εκφράζουν επιφυλάξεις σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη τεχνολογία, δεδομένου ότι σήμερα οι περισσότερες ανεμογεννήτριες αναπτύσσονται σε βάθη μικρότερα των 30 μέτρων, κάτι που κάνει τα 400 μέτρα να φαντάζουν εξωπραγματικά.
Οι ερευνητές πάντως διευκρινίζουν ότι το σύστημα πρέπει να λειτουργήσει σε βάθη άνω των 200 μέτρων ώστε να είναι οικονομικά βιώσιμο.
Οι γιγάντιες σφαίρες, θωρακισμένες με τοίχους πάχους τριών μέτρων, επιτελούν διπλή λειτουργία.
Αποθηκεύουν ενέργεια και λειτουργούν ως άγκυρα για τις πλωτές ανεμογεννήτριες.
Κάθε κομμάτι ζυγίζει χιλιάδες τόνους, με το κόστος κατασκευής και εγκατάστασης να αγγίζει τα 12 εκατομμύρια δολάρια.
Και τι γίνεται με τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις της παραγωγής τσιμέντου για την κατασκευή των γιγάντιων σφαιρών; Οι ερευνητές φαίνεται πως σκέφτηκαν μια λύση και για αυτό το πρόβλημα, αφού επισημαίνουν ότι θα μπορούσαν να κατασκευάσουν το σύστημα χρησιμοποιώντας ως πρώτη ύλη ένα υποπροϊόν της παραγωγής στα εργοστάσια λιγνίτη, το οποίο θεωρείται αντίστοιχο του τσιμέντου.
